Ο Βασίλης και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου αποτελούν αναμφίβολα τεράστια κεφάλαια στην ελληνική μουσική για τουλάχιστον 3 δεκαετίες. Αν και συνωνόματοι, οι δρόμοι τους (προς το παρόν τουλάχιστον) συναντήθηκαν στα μέσα των 80’s όταν ο Θανάσης έδωσε κάποιους στίχους του, που ακόμα τραγουδάμε, στο Βασίλη.
Κατά τα άλλα, οι δύο καλλιτέχνες έχουν αρκετά διαφορετική πορεία. Και οι δύο έχουν φανατικό κοινό που τους ακολουθεί με πάθος. Σε κάποια φάση της ζωής μας, οι περισσότεροι έχουμε πορωθεί με τα τραγούδια και των δύο. Το ζήτημα εδώ είναι ποιον από τους δύο καλλιτέχνες προτιμάς περισσότερο!
Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Γεννημένος στις 21 Ιουνίου 1950 (ναι, ήταν όντως Τετάρτη όπως λέει στη “Σφεντόνα”). Η πορεία του ξεκίνησε από το συγκρότημα “Crosswords” αλλά η πρώτη του επαγγελματική συμμετοχή ήταν το 1972, όταν τραγούδησε τα τραγούδια “Ντιρλαντά” και “Ο Σταμούλης ο Λοχίας” για το δίσκο “Ελληνική Χώρα”. Η δεκαετία του ‘70 βρήκε τον Βασίλη να συνεργάζεται με τεράστια ονόματα της ελληνικής μουσικής όπως είναι ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Λοϊζος κ.α
Μπαίνοντας στα 80’s, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου φανέρωσε την ηλεκτρική πλευρά του χαρακτήρα του. Ο ήχος γίνεται πιο ροκ και οι στίχοι των τραγουδιών του αφορούν τα προβλήματα της εποχής. Σιγά σιγά εδραιώνεται ως ροκ τραγουδιστής. Οι συναυλίες του συγκεντρώνουν χιλιάδες κόσμου με αποκορύφωμα τη συναυλία στο Νέο Φάληρο (Στάδιο Ειρήνης & Φιλίας) τον Απρίλιο του 1985 όπου συγκεντρώθηκαν περισσότεροι από 16.000 άνθρωποι.
Σε περισσότερα από 40 χρόνια παρουσίας, ο Βασίλης έχει στο ενεργητικό του δεκάδες προσωπικούς δίσκους κι άλλες τόσες δεκάδες συμμετοχές, χιλιάδες συναυλίες και αμέτρητες συνεργασίες με ονόματα που έχουν αφήσει για τα καλά το στίγμα τους στον ελληνικό πολιτισμό. Ενδεικτικά και μόνο θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τους Μίκη Θεοδωράκη, Μάνο Λοΐζο, Θάνο Μικρούτσικο, Νικόλα Άσιμο, Άλκη Αλκαίο, Λευτέρη Παπαδόπουλο, Κώστα Τριπολίτη, Οδυσσέα Ιωάννου, Γιάννη Ζουγανέλη,Μάνο Ξυδούς, Γιώργο Νταλάρα, Λάκη Παπαδόπουλο, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.
Δίσκοι όπως οι: “Φοβάμαι” (1982), “Διαίρεση” (1984), “Χαιρετίσματα” (1987), “Ελλάς” (1989), “Χρόνια Πολλά” (1991), “Σφεντόνα” (1992), “Πες μου ένα ψέμα ν’ αποκοιμηθώ” (1997), “Θάλασσα στη Σκάλα” (1999), έχουν ντύσει μουσικά τα όνειρα και τις ανησυχίες χιλιάδων πιτσιρικάδων που πάντα θα έχουν τον αιώνιο έφηβο ως είδωλο τους γιατί όπως και να το κάνουμε “Τελεία και παύλα, Βασίλη είσαι κ@#λ%”.
Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε σχεδόν μία δεκαετία μετά τον Βασίλη (το 1959) και μεγάλωσε στον Τύρναβο. Οι πρώτες μουσικές του κινήσεις έγιναν όσο ήταν φαντάρος αφού εκεί πήραν ζωή τα πρώτα του τραγούδια.
Δισκογραφικά, η πορεία του έμελλε να ξεκινήσει μέσα από το δίσκο “Διαίρεση” του Βασίλη, δίνοντας του τα τραγούδια “Λεγεωνάριος” και “Μαύρος γάτος”. Δύο χρόνια πριν, το 1982, είχε συμμετάσχει με το τραγούδι “Η Χελώνα” στους αγώνες ελληνικού τραγουδιού Κέρκυρας που είχε οργανώσει ο Μάνος Χατζιδάκις.
Από το 1993 που κυκλοφόρησε ο πρώτος του ολοκληρωμένος δίσκος “Αγία Νοσταλγία” έως και σήμερα, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου δεν υποκύπτει ούτε στη συνήθεια ούτε στη μόδα. Κάθε του έργο είναι κάτι καινούργιο. Μουσικά είναι ανένταχτος κι όμως τον ακούνε με την ίδια άνεση ροκάδες και έντεχνοι. Οι στίχοι του κρύβουν εικόνες που δύσκολα μπορούμε να φέρουμε στο μυαλό μας. Τα τραγούδια του είναι βραδύκαυστα αλλά κεντρίζουν το ενδιαφέρον του ακροατή. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για τον ίδιο τον τραγουδοποιό. Στο πέρασμα των χρόνων, ο Θανάσης έχει ένα πιστό και φανατικό κοινό που τον ακολουθεί σε όλα τα βήματα του.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου έχει δημιουργήσει το δικο του ρεύμα στην ελληνική μουσική σκηνή. Επιλέγει προσεκτικά τους συνεργάτες του και αναδεικνύει ταλαντούχους μουσικούς. Ο κύκλος του περιλαμβάνει καλλιτέχνες όπως ο Σωκράτης Μάλαμας, η Μελίνα Κανά, ο Γιάννης Αγγελάκας, η Ματούλα Ζαμάνη, ο Γιάννης Χαρούλης κ.α.
Δίσκοι όπως οι: “Αγία Νοσταλγία” (1993) “Στην Ανδρομέδα Και Στη Γη” (1995), “Βραχνός προφήτης” (2000), “Αγρύπνια” (2002), “Με στόμα που γελά” (2018) έχουν ήδη γράψει την πορεία τους και έχουν αφήσει πίσω τους μουσικά διαμαντάκια που δε χορταίνουμε να ακούμε και να κοπανιόμαστε σε κάθε συναυλία.
