Το ιδανικό γεύμα ξεκινάει με ένα ωραίο αλμυρό πιάτο και καταλήγει στο γλυκό. Ο κόσμος όμως δεν είναι ιδανικός και ούτε τα γούστα μας. Σε αυτό το δίλημμα δε θα ασχοληθούμε με τις ταπεινές ιδιοφυίες που μπορούν να τα συνδυάζουν και τα δύο με τον καλύτερο τρόπο. Δε θα ευχαριστήσουμε τους εμπνευσμένους ήρωες που έσπασαν το κατεστημένο και δημιούργησαν πιάτα όπως είναι ο γύρος με πραλίνα σοκολάτας ή οι τηγανητές πατάτες με μέλι ή οι σαρδέλες με επίστρωση καραμέλας. Εδώ θα ασχοληθούμε με τους πιο απλούς ανθρώπους που ξέρουν καλά τι θέλουν. Αυτούς που όχι μόνο μπορούν να ζήσουν μόνο με αλμυρά ή μόνο με γλυκά, αλλά το θέλουν κιόλας.
Γιατί όμως να απαρνηθεί κάποιος τα γλυκά;
Αλήθεια τώρα; Θα άφηνες τη λαδόκολλα με τα παϊδάκια (ή την καταπράσινη σαλατούλα τους οι vegan) για μία black forest ή για ένα κανταΐφι; Το αλμυρό έχει μια τεράστια γκάμα γευστικών επιλογών. Κάθε χώρα έχει δική της κουζίνα, κάθε πιάτο έχει τη δική του γεύση. Ακόμα κι αν δοκίμαζες κάθε μέρα διαφορετικό φαγητό, δε θα σου έφτανε μια ολόκληρη ζωή για να καλύψεις όλα τα πιάτα του πλανήτη. Και σε πρακτικό επίπεδο βέβαια, δύσκολο να σου απαγορέψει ο γιατρός τα αλμυρά (άντε μπορεί να συμβεί κι αυτό άμα έχεις πίεση ή χοληστερίνη).
Γιατί να τρως οτιδήποτε άλλο όταν υπάρχουν τα γλυκά;
Το χειμώνα σοκολάτα, το καλοκαίρι παγωτό, γαλακτομπούρεκο για πρωϊνό, μπακλαβάς για τον πόνο του άλλου. Του ταψιού, του κουταλιού, του ψυγείου… Γενικά, οι γλυκατζήδες έχουν εξίσου άπειρες επιλογές με όσους προτιμούν τα αλμυρά. Το γλυκό σου φτιάχνει τη διάθεση. Μπορείς να τρως γλυκά για πρωινό, για μεσημεριανό και για βραδινό! Οκ, δεν είναι η πιο υγιεινή επιλογή αλλά μπροστά στη γλύκα που σου αφήνει μία παστούλα, δύσκολα αντιστέκεσαι.
