Περίπου στα τέλη των ’80s και στις αρχές των ’90s, η ένταση στο gaming φαινόταν και στα ραδιόφωνα: «Nintendo ή Sega;» Αυτή δεν ήταν απλώς επιλογή συστήματος, ήταν διαδήλωση παιδικής ταυτότητας. Από τη μια, είχες τον Mario, τον αγαπημένο υδραυλικό που με ένα απλό μανιτάρι γινόταν υπεράνθρωπος και σου χάριζε στιγμές δόξας με άλματα, φούσκες-φάλαγγες και power-ups. Από την άλλη, ο Sonic. Ο πιο fast & furious σκαντζόχοιρος όλων των εποχών πίεζε τον θερμοστάτη όσο άνοιγε και το πιο επιλεκτικό cheat menu.
Δεν ήταν απλώς παιχνίδια. Ήταν συναίσθημα: απογοητεύτηκες όταν ο Mario χανόταν στο πρώτο level, ή ένιωσες την απόλυτη ικανοποίηση όταν ο Sonic έπιασε τα δαχτυλίδια. Το «Nintendo ή Sega;» είχε γίνει ερώτηση ταυτότητας και τώρα ήρθε η ώρα να ξαναψηφίσουμε.
Nintendo: Το πιο «ζεστό» σπίτι του gaming
Το Nintendo ήταν σαν εκείνη τη μαμά που σου φτιάχνει cookie και λέει: «παιδί μου, να παίζεις, αλλά σοβαρά». Επομένως, δεν ήταν απλά games, ήταν εμπειρίες για οικογένεια, με design, χιούμορ και χρωματιστές πιθανότητες. Το Super Mario Bros. δεν ήταν μόνο platform game: ήταν το διαβατήριο σου για το μυθικό Mushroom Kingdom. Η μουσική, οι ύμνοι σε κάθε world. Όλα σε έκαναν να νιώθεις πρωταγωνιστής χωρίς να χρειάζεται άμυνα, μόνο το εσωτερικό σου calling. Κυριαρχώντας με το NES και μετά το SNES, έκανε το “Nintendo Power” να μοιάζει τρόπος ζωής. Πολλοί gamers εξακολουθούν να επαναλαμβάνουν “It’s-a me! Mario!” σαν προσευχή παρήγορη, ακόμα και σήμερα.
Sega: Η αδρεναλίνη σε μορφή game
Από την πρώτη στιγμή που έβαλες Sonic στο Mega Drive, κατάλαβερ τη διαφορά: αυτό δεν ήταν απλώς παιχνίδι, ήταν αυξημένη υποσυνείδητη ταχύτητα. Κάθε level ήταν ένα ξέφρενο run μέσα από δαχτυλίδια, ράμπες και τον ήχο του turbo boost. Η Sega δεν ήθελε απλώς να παίζεις. Σε ήθελε μέσα στο game, με φυλλοκάρδι στον ρυθμό του επόμενου checkpoint. Το marketing έλεγε: «Genesis does what Nintendon’t» και πολλοί το πίστεψαν. Στη Sega, είχες χρώμα, ρυθμό, μουσική και συναίσθημα. Ήσουν έτοιμος να τρέξεις με τον Sonic, να νιώσεις την αδρεναλίνη να ανεβαίνει, κι ας υπήρχαν λιγότερα iconic villains απ’ ό,τι στα Mario παιχνίδια.
